تاریخچه خواص ضد میکروبی عسل

ساکت در دانشکده کشاورزی کلورادو ، درباره امکان انتقال بیماری های گوارشی به وسیله عسل در سال ۱۹۱۹ مطالعاتی انجام داده است .

وی ۱۰ نوع جرم میکروبی را وارد عسل نمود که عامل تیفوئید و اسهال های میکروبی بودند .

ساکت متوجه شد در عسل های رقیق نشده میکروب ها در عرض ۲ روز از بین می روند .

همان میکروب ها در عسل رقیق شده به نحوی که ۶۰ درصد ماده قندی داشته باشد در عرض یک روز از بین خواهند رفت .

در محلول های رقیق میکروب ها به کندی تلف می شوند و بلاخره در محلول هایی که فقط ده درصد عسل دارند

اجزای میکروبی در عرض چند روز تلف خواهند شد .

ساکت جهت بیان عدم رشد میکروب ها در محیط عسل به خصوص در عسل رقیق شده

به پدیده خاصیت فیزیکی دانه های شکر متوسل شد .

مطالعات بعدی نشان داد که عسل دارای مقدار کمی آب است و فشار اسمزی آن فوق العاده زیاد است .

در چنین شرایطی عسل آب درون باکتری را جذب می کند و سبب می شود که باکتری نتواند

زندگی عادی خود را ادامه دهد و رشد و تکثیر یابد .

بنابراین در محیط عسل بعضی از باکتری ها از بین می روند و برخی قدرت تکثیر خود را از دست می دهند .

زیرا عسل دارای یک خاصیت باکتریواستاتیک مانند بعضی آنتی بیوتیک ها می باشد .

در سال ۱۹۳۷ متخصصین آلمانی بعد از مطالعات زیاد به این پدیده عمل جلوگیری کننده اینهیبین نام نهادند .

عسل محیطی مناسب برای رشد میکروب ها نیست .

دلیل آن وجود عناصر پتاسیم در عسل است که باعث جذب آن میکروب می شود ،

ماده ای که برای حیات میکروب ها لازم است .

از اثرات ضد میکروبی عسل به طور گسترده در درمان زخم های عفونی ، زخم های پوستی ، عوارض سوختگی و غیره استفاده می شود .