عسل و کبد

عسل برای درمان بیماری های کبد نیز مفید بوده و اثر آن به علت ترکیبات شیمیایی و بیولوژی آن است .

ثابت شده است که عسل علاوه بر اینکه خوراک سلول های انساج است بر ذخایر گلیکوژن می افزاید

و عمل سوخت و ساز نسوج را تشدید می کند .

با در نظر گرفتن این حقیقت که کبد سموم باکتری ها را خنثی می کند

و گلیکوژن عامل اصلی مبارزه با سموم باکتری هاست می توان به اهمیت عسل در افزودن قدرت کبد در مبارزه با میکروب ها پی برد .

به همین سبب است در درمان های بالینی از عسل که حاوی مقدار قابل توجهی گلوکز است

به روش تزریق وریدی در بدن انسان استفاده می کنند .

شرمن بیماران گوناگونی را که دچار نارسایی کبدی بوده اند با تزریق عسل درمان کرده و یک بیمار یرقانی را بهبود کامل بخشیده است

و یک مورد خونریزی کبدی و افزایش وزن در بیماران مربوطه دیده است .

در سال ۱۹۶۵ دکتر دان والتر استامبولیو پزشک بیماری های عفونی بیمارستان بخارست و

همکاران بر اساس مشاهدات بالینی خود گزارشی در مورد اثر ،

عسل ، گرده گل و ژله رویال در رژیم غذایی بیمارانی که از بیماری های گوناگون کبدی رنج می برند ارائه دادند .

به عقیده آنها عسل به ویژه آمیخته با گرده گل و ژله رویال ،

وسیله درمانی سودمندی در درمان بیماری های گوناگون کبدی است .

آنها به بیمارانی که پس از بهبود یافتن از بیمارستان مرخص می شوند توصیه می کنند که هر روز صبحانه حدود ۵۰ گرم عسل ،

یک قاشق قهوه خوری ژله رویال و بعد از ظهر یک قاشق چای خوری عسل با مقدار برابر گرده میل نمایند .